De evolutie van het radioamateurisme

Door een wet van 10 juli 1908 werd de Belgische regering gemachtigd draadloze telegrafie en telefonie te installeren en uit te baten. (Science et Savoir Faire 1920, blz. 52). Pas door een wet van 1920 kon de gewone burger de toelating bekomen om een ontvanger te bezitten, dit mits een taks van 10 frank per toestel (SSF 1920 blz. 51-52).

In januari 1926 verleende de regering aan particulieren de eerste zendvergunningen, uiteraard mits een taks afhankelijk van het vermogen van de zender. De eerste officiële roepnamen, die in die tijd aan zendamateurs werden toegekend begonnen met de letters EB (Europa België), gevolgd door het cijfer 4 en twee letters.

Op 1 januari 1929 worden, als gevolg van het besluit van de Conferentie van Washington, de letters EB vervangen door het prefix ON en in 1934 worden de eerste examens voor het bekomen van een zendvergunning ingericht. Er worden 158 vergunningen toegekend. (Verslag van de RTT 1933-34, blz. 98-99, QSO 9/1938, ON4UF).

In 1930 is het ON4AU die de allereerste van de wereld die het WAC (Worked all Continents) diploma behaald in fonie. In 1937 behaalt hij de allereerste WAZ (Worked all Zones) ter wereld.

In augustus 1939 worden de vergunningen ingetrokken, met zendverbod omwille van het dreigend oorlogsgevaar. Op 10 mei 1940 moeten de radioamateurs hun zenders aan de overheid inleveren.

Na de oorlog duurde het een hele tijd tot de Belgische radioamateurs terug in de lucht mochten komen.

Een eerste goed nieuws kwam er in mei 1946, toen de gelicentieerden van voor de oorlog een voorlopige vergunning kregen tot 1 januari 1947.

Het Ministerieel Besluit van 22.07.1947 verplichtte de kandidaat-radioamateurs, ook, zij die al voor de oorlog een vergunning hadden, en die hun activiteit wilden hervatten, een examen af te leggen.

Op 10 augustus 1947 verscheen uiteindelijk het Ministerieel Besluit betreffende de radioamateurs in het Staatsblad.